Διαγραφή ποινικών υποθέσεων από το Διαδίκτυο

Είναι γνωστό από το 2014 ότι δυσμενή προσωπικά δεδομένα που παρουσιάζονται ως αποτελέσματα σε μηχανές αναζήτησης (π.χ. yahoo, google) μπορούν να αφαιρεθούν λόγω του νέου «δικαιώματος στην λήθη». Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Ακόμη και η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων μπορεί να απορρίψει ένα σχετικό αίτημα, ενώ και η ίδια η νομοθεσία παραμένει εξαιρετικά ασαφής και γενικόλογη στις προϋποθέσεις εφαρμογής του δικαιώματος στην λήθη. Μια εντελώς πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου της Ε.Ε. έρχεται τώρα να θέσει συγκεκριμένα κριτήρια για το πώς θα χειρίζονται τέτοια αιτήματα οι ανεξάρτητες Αρχές.

Η απόφαση του Δικαστηρίου της Ε.Ε. δημοσιεύθηκε στις 24.9.2019 και αφορά ορισμένες υποθέσεις που χειρίστηκε η γαλλική Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, η ιδρυθείσα το 1978 Commission nationale de l’informatique et des libertés (CNIL). Σε 4 υποθέσεις της, η CNIL αρνήθηκε να διατάξει την Google να αφαιρέσει αποτελέσματα και στη συνέχεια οι καταγγέλλοντες προσέφυγαν στο Γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας εναντίον αυτής της άρνησης. Το γαλλικό ΣτΕ έστειλε προδικαστικά ερωτήματα (το 2017, δηλαδή πριν την θέση σε εφαρμογή του GDPR) και το Δικαστήριο της Ε.Ε. με την απόφαση C‑136/17 κατέληξε σε συγκεκριμένες απαντήσεις. Η απόφαση επικεντρώνεται στα λεγόμενα «ευαίσθητα δεδομένα», δηλαδή στις πληροφορίες για τη φυλετική ή εθνική καταγωγή, τα πολιτικά φρονήματα, τις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις, τη συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις και την υγεία και τη σεξουαλική ζωή.

Το μεγάλο ερώτημα που αντιμετώπισε το Δικαστήριο της Ε.Ε. είναι τί γίνεται με όλες τις πληροφορίες για ποινικές διαδικασίες που διακινούνται στο Διαδίκτυο, όταν έχουν ολοκληρωθεί πλέον οι διαδικασίες με αθωωτική απόφαση. Τί γίνεται με τα παλιά ρεπορτάζ που εξακολουθούν να είναι προσβάσιμα; Το Δικαστήριο της Ε.Ε. (Λουξεμβούργο) παρέπεμψε για το θέμα αυτό στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Στρασβούργο) που δέχθηκε, στο πλαίσιο αυτό, ότι το κοινό είχε συμφέρον όχι μόνο να ενημερώνεται σχετικά με γεγονότα της επικαιρότητας, αλλά επίσης και να έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιεί αναζητήσεις σχετικά με γεγονότα του παρελθόντος, δεδομένου ότι το εύρος του ενδιαφέροντος του κοινού όσον αφορά τις ποινικές διαδικασίες δεν είναι πάντοτε σταθερό και ενδέχεται να διαφοροποιείται με την πάροδο του χρόνου ανάλογα, ιδίως, με τις περιστάσεις της συγκεκριμένης υπόθεσης (απόφαση του ΕΔΔΑ της 28ης Ιουνίου 2018, M. L. και W. W. κατά Γερμανίας). Συνεπώς, στο πλαίσιο αίτησης διαγραφής συνδέσμων προς ιστοσελίδες στις οποίες έχουν δημοσιευθεί πληροφορίες σχετικά με ποινική διαδικασία κατά του υποκειμένου των δεδομένων οι οποίες αφορούν προγενέστερο στάδιο της διαδικασίας αυτής και δεν ανταποκρίνονται πλέον στην παρούσα κατάσταση, εναπόκειται στον φορέα εκμετάλλευσης μηχανής αναζήτησης να εκτιμήσει, λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των περιστάσεων της συγκεκριμένης υπόθεσης, όπως ιδίως τη φύση και τη σοβαρότητα του επίμαχου αδικήματος, την πορεία και την έκβαση της εν λόγω διαδικασίας, τον χρόνο που έχει μεσολαβήσει, τον ρόλο που διαδραματίζει το υποκείμενο των δεδομένων στον δημόσιο βίο και τη συμπεριφορά του κατά το παρελθόν, το ενδιαφέρον του κοινού κατά τον χρόνο υποβολής της αίτησης, το περιεχόμενο και τη μορφή της δημοσίευσης, καθώς και τις επιπτώσεις της για το εν λόγω υποκείμενο, αν το υποκείμενο των δεδομένων έχει δικαίωμα να πάψουν οι ως άνω πληροφορίες να συνδέονται, επί του παρόντος, με το ονοματεπώνυμό του μέσω του καταλόγου αποτελεσμάτων, ο οποίος προκύπτει κατόπιν αναζήτησης που έχει διενεργηθεί με βάση το ονοματεπώνυμο αυτό.

Το Δικαστήριο της Ε.Ε. προσθέτει μία ακόμη καινοτόμο σκέψη στην σχετική προβληματική. Αναφέρει στην απόφαση ότι η μηχανή αναζήτησης, ακόμη και όταν διαπιστώνει ότι δεν συντρέχει τέτοια περίπτωση λόγω του ότι η εμφάνιση στα αποτελέσματα του επίμαχου συνδέσμου είναι απολύτως απαραίτητη για να συμβιβαστούν τα δικαιώματα του υποκειμένου των δεδομένων για σεβασμό της ιδιωτικής ζωής και για προστασία των δεδομένων του με την ελευθερία πληροφόρησης των δυνητικά ενδιαφερόμενων χρηστών του Διαδικτύου, υποχρεούται, σε κάθε περίπτωση και το αργότερο επ’ ευκαιρία της αίτησης διαγραφής συνδέσμων, να διαμορφώσει τον κατάλογο των αποτελεσμάτων κατά τέτοιο τρόπο ώστε η συνολική εικόνα που εμφανίζεται στον χρήστη του Διαδικτύου να αντικατοπτρίζει την τρέχουσα κατάσταση της ένδικης διαδικασίας, όπερ προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, ότι οι σύνδεσμοι προς ιστοσελίδες που περιέχουν πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση αυτή πρέπει να εμφανίζονται πρώτοι στον κατάλογο αυτόν. 

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΑΞΙΑ". 

Where have all the angels gone?

Sermon for Michaelmas Day

Where have all the angels gone?

There are tales of angels fighting enemy forces during battles in the First World War, appearing out of thin air to aid tired and failing heroes. If an angel host fights on your side it means that your cause is just, doesn’t it? Unfortunately these just seem to be just wartime propaganda to justify – even glorify – the cause for warfare.

The precedent is quite clear. The prophet Elisha gets a whole host of angels to stand with him against the king of Syria. If Elisha stands on the cause of God then it must follow that anyone who fights for God’s cause must receive the same treatment.

Then where are they?

[PAUSE]

Elisha gets a host to stand with him, but Jonathan does not.

St Peter is loosed from his chains by and angel, but St James is not.

John the Baptist’s conception is announced by an angel, but Moses’ is not.

In times of despair today, some people are visited by angels and some are not.

Why? Are some of us just not good enough to receive angelic help?

[PAUSE]

This is exactly the same problem that we face when we ask where all the miracles have gone and the answer is the same. Miracles are happening and angels are visiting but we don’t see them and the reason is quite clear. If we had angels in constant visible attendance, the human race would automatically start treating them like genies. The human race would quickly become a collection of spoilt children unwilling to take responsibility for their own actions, unwilling to live the life that God gives us to live as ourselves, unwilling to be transformed into Children of Light.

The evidence for this is very obvious indeed, especially since we seem to regard Planet Earth as something to exploit rather than care for. And we seem to regard other human beings as things to exploit rather than care for. Why should the angels become visible based on this evidence?

[PAUSE]

Let us be clear. To ask whether we are good enough for angels and miracles makes no sense. You might as well have a birthday on October 32^nd. You can be rich enough to own a top-of-the-range Mercedes Benz, but you can’t be good enough to own one.

The fact is that we do have angels looking after us all the time. God promises that He will give His angels charge over us to protect us lest we dash our feet against a stone.

Wait! Does this mean that God promises to send an angel to stop us stubbing our toes?

No. Clearly not. This is not what the Psalmist means when he tells of angels preventing us from dashing our foot against a stone. He is speaking of the angels clearing our way to God from obstacles.

This is where the battle lies.

[PAUSE]

We hear St John talk of war in Heaven where the good angels fight the bad. This battle is over humanity, and it is a battle that still rages in Time over each one of us. The angels have only one goal: to get the Children of God back to God. Their battle is unseen and unknown and it is best for us if it remains that way otherwise we would become mere spectators to our own lives.

There are times when God commands the angels to become visible, but only for His purposes and not ours. Someone might say, “that’s not fair! I could do with seeing my guardian angel now!” but who said that God was fair? God is not fair – He is generous, abundantly generous and kind and far above issues of human fairness. Human fairness is often self-serving unlike love and trust. God has His reasons to reveal angels to some and not to others. We need to trust that.

That's not to say that the angels aren't around us now. We could be entertaining angels and not know it.

[PAUSE]

The angels haven't gone anywhere. It's we who are on the journey back to God. Rather than worry about seeing angels, let us be thankful to them for clearing the way back to God Who created both Man and the angels.

Consequences for Marcion

Sermon for the fourteenth Sunday after Trinity

It’s very tempting to think that Marcion was right.

Who’s Marcion?

Marcion says that he is a Christian who does not believe that the God he reads about in the Old Testament is the same God that he reads about in the New Testament. Marcion thinks that it would be a good idea to cut out the Old Testament altogether as well as those bits of the New Testament which are sympathetic to the Old Testament?

But why?

Marcion hears the prophet Zephaniah declare that God says, “I will utterly consume all things from off the land, saith the Lord. I will consume man and beast; I will consume the fowls of the heaven, and the fishes of the sea, and the stumbling blocks with the wicked: and I will cut off man from off the land, saith the Lord.” Marcion remembers how similar this sounds to God’s fury at the people in Noah’s time just before He wipes them off the face of the Earth with a flood.

And then Marcion hears Our Lord say, “Thy sins are forgiven. Thy faith hath saved thee; go in peace.”

You can see the thoughts go around Marcion’s head. If Jesus is God, then he’s not the same God as the one that drowned the Earth in a flood. They have completely different characters. Hasn’t Marcion got a point?

[PAUSE]

The main trouble with Marcion’s argument is that Our Lord Jesus Christ was born a Jew and for the purpose of saving the people of God. Jesus Himself reminds us that He was sent first to save the people of Israel and then the Gentile. All Jesus’ acts of worship conform to the Jewish standards of worship. The Blessed Virgin teaches her little boy the Jewish faith that she has received from old time, and her little boy grows up in that faith as the Messiah – the one who fulfils that faith. His ministry is steeped in the words of the Law and the Prophets, only He reveals their true nature as laws for the heart, not for blind observance. Jesus is the Son of the God worshipped by Abraham, Isaac and Jacob, and there is no getting around this. The Father of Jesus is the God of the Old Testament, and therefore the God of the New. And Jesus and the Father are One.

So why is God so different between the two testaments?

[PAUSE]

It seems difficult to say that God is the same in both Testaments, but it is true. Our difficulty is that we tend to see God as we see ourselves. We hear phrases like “the wrath of God” and we see a furious bearded old man on a throne hurling thunderbolts. That image we have, though, is an old image of the Greek god Zeus and is therefore a distortion. God does not experience wrath in the same way we do – how can an Eternal Being be angry at things in Time? What we see in the “wrath of God” are the consequences of our sins.

[PAUSE]

Take a china plate and hold it at arm’s length above a stone floor. Now let go.

Take a glass tumbler and hold it at arm’s length above a stone floor. Now let go.

Take a plastic beaker and hold it at arm’s length above a stone floor. Now let go.

In each case, the object falls. The tumbler and the plate break, but they all fall down. That’s the way that God arranges the Universe. That is the law of Gravity. We can’t change that, and if God were to change the law of gravity then the whole Universe would be changed too.

The same is true. If we sin and keep on sinning then this will have effects on the world around us. Every little sin we commit goes out into the world like the butterfly flapping its wings. And, as the Butterfly Effect takes hold, this can whip up a storm that can destroy us. This storm is the wrath of God because it is the consequence of our sins according to the rules and laws with which God has created the Universe.

We look at the world that God destroys yet saving Noah. We see Israel taken into captivity in Babylon. We see the temple of Jerusalem destroyed. And we say that it’s the wrath of God. Indeed it is. These are the logical consequences of our sins and we have to accept those consequences. It doesn’t matter if we destroy the environment around us knowingly or unknowingly, the result is the same and we are punished by those consequences. We can’t blame God because He created the world and us and told us how to live in order to enjoy it – and we did not listen to Him.

[PAUSE]

Hold a plate at arm’s length over a stone floor. Now let go. Does the plate smash?

Not if someone catches it.

Not if we allow someone to catch it.

Not if we call out for help for someone to catch it.

Not if we, knowing how foolish we are to have let go of the the plate repent, call out for help.

[PAUSE]

We humans are a foolish race. We expect God to save us from the consequences of our sin by changing the Universe just to help us out. And we forget that God has the power over life and death itself. Even if we are broken by the consequences of our sins, we can be mended, transformed and recreated. Even death is not something to fear when God is with us.

And this is the God that Marcion rejects in favour of a god of his own making, torn away from Eternity and flattened into Time and Space.

[PAUSE]

This world is buzzing with the consequences of sin, but it also buzzes with the consequences of love. We must accept the consequences of both in order to respect the Universe and the One God Who created it, but work to send out into the Universe the love of the same One God Who will save it.

Η Ολομέλεια ΣτΕ για τα θρησκευτικά και το νέο μάθημα ηθικής!

Οι σημερινές αποφάσεις της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για το μάθημα των θρησκευτικών και για την αναγραφή του θρησκεύματος στα απολυτήρια γυμνασίου - λυκείου.

Με την ιδιότητα του πληρεξούσιου δικηγόρου γονέων, μαθητών και της Ένωσης Αθέων επισκέφθηκα σήμερα το Συμβούλιο της Επικρατείας όπου μου δόθηκαν ακαθαρόγραφες οι αποφάσεις της Ολομέλειας για το μάθημα και την αναγραφή. 

Όσον αφορά το μάθημα των θρησκευτικών, το ΣτΕ ακυρώνει τις δύο υπουργικές αποφάσεις Γαβρόγλου, με το σκεπτικό ότι δεν είναι αρκετά ομολογιακό το μάθημα και ότι θα έπρεπε να είναι πιο ομολογιακό. 

Όμως, ως προς την διαδικασία απαλλαγής από το μάθημα αυτό, το ΣτΕ συντάσσεται απολύτως με την πρόσφατη απόφαση 28/2019 της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, κρίνοντας ότι η υπεύθυνη δήλωση απαλλαγής θα μπορούσε να έχει το εξής περιεχόμενο: "Λόγοι θρησκευτικής συνείδησης δεν επιτρέπουν την συμμετοχή (εμού ήτου παιδιού μου) στο μάθημα των θρησκευτικών. 

Επομένως, το Υπουργείο Παιδείας καλείται πλέον να εφαρμόσει το σύνολο της απόφασης της Αρχής, η οποία εμμέσως επικυρώθηκε έτσι από το ΣτΕ, ως προς το θέμα της διαδικασίας απαλλαγής.

Η απόφαση του ΣτΕ επιβάλλει στο Υπουργείο Παιδείας και κάτι περισσότερο, που αντιστοιχούσε σε αίτημα των εντολέων μου που το ήθελαν βέβαια για το γενικό μάθημα των θρησκευτικών και όχι μόνο για "απαλλαγέντες" :

"Για τους μαθητές όμως αυτούς [σ.σ. τους απαλλαγέντες από το ομολογιακό μάθημα των θρησκευτικών] και προκειμένου να αποτραπεί η δημιουργία "ελεύθερης ώρας" και εντεύθεν ο κίνδυνος χωρίς αποχρώντα λόγο απώλειας ωρών διδασκαλίας, η Πολιτεία οφείλει να προβλέψει την διδασκαλία ι σ ό τ ι μ ο υ μ α θ ή μ α τ ο ς, συναφούς κατά την αντίληψη του περιεχομένου (π.χ. μάθημα ηθικής), εφόσον βέβαια συγκεντρώνεται ικανός αριθμός μαθητών κατά την αντιληψη πάντοτε της Πολιτείας. Δεν εμποδίζεται η Πολιτεία να περιλαβάνει στα σχολικά προγράμματα του μαθήματος των θρησκευτικών και εκπαίδευση "θρησκειολογικού" χαρακτήρα". 

Για το θέμα του περιεχομένου και της απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών εκκρεμούν προσφυγές των αιτούντων απο το 2018 ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για παραβίαση του δικαιώματος των γονέων να αποφασίζουν για την θρησκευτική και φιλοσοφική εκπαίδευση των τέκνων τους και το δικαίωμα των τέκνων να μην αποκαλύπτουν θρησκευτικες πεποιθήσεις και να μην παρακολουθούν ομολογιακό μάθημα, αλλά μάθημα πλουραλιστικό, κριτικό και αντικειμενικό. Το ΕΔΔΑ τον Μάρτιο του 2018 ερώτησε την Ελλάδα για την καθυστέρηση έκδοσης αποφασης επ' αυτής της υπόθεσης καθώς και για την δυνατότητα του κράτους να παρέχει μάθημα κριτικό, πλουραλιστικό και αντικειμενικό. Η απόφαση του ΕΔΔΑ εξακολουθεί να αναμένεται.

Ως προς τις άλλες υποθέσεις που αφορούσαν την αναγραφή του θρησκεύματος σε απολυτήρια γυμνασίου - λυκείου, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε, όπως και η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα ότι μια τέτοια μορφή επεξεργασίας δεδομένων είναι αντίθετη στο Σύνταγμα και στον #GDPR. Σε αυτές τις αποφάσεις, το Δημόσιο καταδικάστηκε να καταβάλει τα δικαστικά έξοδα των εντολέων μου.

Ασφαλιστικά μέτρα για τα γλυπτά του Παρθενώνα

Να, λοιπόν, που οι όροι έχουν αντιστραφεί πλήρως. Το βρετανικό επιχείρημα ότι τα γλυπτά του Παρθενώνα που κατέκλεψε με δωροδοκία και πλαστογραφία ο λόρδος Έλγιν βρίσκονται προστατευμένα στο Βρετανικό Μουσείο, ενώ θα κινδύνευαν στην Αθήνα, καταρρέει. Βλέπουμε με θλίψη ότι το Βρετανικό Μουσείο έχει μια σάπια οροφή από την οποία πέφτουν νερά από τις βροχές πάνω στα γλυπτά του Παρθενώνα. Η υπουργός Πολιτισμού κυρία Λίνα Μενδώνη καυτηρίασε με δημόσια δήλωση το θέμα, τονίζοντας ότι: «η κατάσταση, έτσι όπως παρουσιάζεται στις σχετικές φωτογραφίες που σήμερα δημοσιεύθηκαν στον Τύπο, είναι πολύ απογοητευτική για το Βρετανικό Μουσείο και εξαιρετικά προσβλητική έναντι των εκθεμάτων, όταν μάλιστα τα εκθέματα είναι τα γλυπτά του Παρθενώνα». Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που τα κλεμμένα γλυπτά τίθενται σε κίνδυνο στο Βρετανικό Μουσείο. Στα 1938-1939 υπάλληλοι του μουσείου είχαν επιδοθεί σε μια επιχείρηση «καθαρισμού» των γλυπτών για να αφαιρέσουν αυτό που θεωρούσαν βρομιά, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για την μελί απόχρωση που αποκτά το μάρμαρο από την πατίνα του χρόνου. Το σκάνδαλο του «καθαρισμού» των γλυπτών καταγγέλθηκε στον Τύπο της εποχής, καθώς οι υπάλληλοι ενέργησαν χωρίς σχετική εντολή και προκάλεσαν ζημιές σε σημαντικά εκθέματα των γλυπτών του Παρθενώνα.

Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για τα γλυπτά, καθώς εδώ και δύο χρόνια κυκλοφορούν φωτογραφίες της σαπισμένης οροφής του Βρετανικού Μουσείου, η οποία δεν έχει αποκατασταθεί. Έχοντας ο ίδιος επισκεφθεί την συλλογή του αρχαιοκάπηλου Έλγιν, διαπίστωσα ότι η θερμοκρασία της αίθουσας ρυθμίζεται από κάτι πεπαλαιωμένα φορητά ανεμιστηράκια, τα οποία είναι βέβαιο ότι δεν ανταποκρίνονται στα πρότυπα της συντήρησης των σημαντικότερων αρχαιοτήτων που εκτίθενται σε μουσείο. Το Μουσείο Ακρόπολης διασφαλίζει απείρως καταλληλότερες συνθήκες έκθεσης και αποκαθιστά την σχέση των γλυπτών με το ίδιο το μνημείο του Παρθενώνα. Συνεπώς, στην Αθήνα τα γλυπτά είναι σαφώς πιο ασφαλή από το Ηνωμένο Βασίλειο. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και την πολιτική αστάθεια που καταγράφεται στο Η.Β. τα τελευταία έτη και την αβεβαιότητα του καθεστώτος του λόγω του Brexit, έχουμε την εικόνα μιας άκρως επικίνδυνης ζώνης που δεν εγγυάται την προστασία των μοναδικών θησαυρών που παρανόμως διακρατεί.

Η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να περιορίζεται σε δημόσιες δηλώσεις και στην πολιτική επικοινωνία του θέματος. Η Ελληνική Δημοκρατία έχει την ιστορική υποχρέωση να διασφαλίσει την διατήρηση και συντήρηση των γλυπτών του Παρθενώνα και για τις επόμενες γενιές. Ήρθε λοιπόν η ώρα, με όλα πλέον τα στοιχεία, για την πρώτη δικαστική ενέργεια εις βάρος του Βρετανικού Μουσείου, αλλά και κατά του Ηνωμένου Βασιλείου, όργανο του οποίου είναι το Βρετανικό Μουσείο (κι ας είναι «ανεξάρτητη αρχή»). Η πρώτη αυτή ενέργεια θα πρέπει να είναι μια αίτηση ασφαλιστικών μέτρων με σκοπό να καταδειχθούν οι κίνδυνοι που διατρέχουν τα γλυπτά στο Βρετανικό Μουσείο και να ζητηθεί η προστασία τους με την τοποθέτησή τους σε ασφαλές μουσειακό περιβάλλον, δηλαδή στο Μουσείο Ακρόπολης. Σε μια τέτοια δικαστική ενέργεια θα αντιπαρατεθούν όλα τα επιχειρήματα και για το θέμα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, αλλά το αντικείμενο της δίκης θα είναι η απόδειξη του κινδύνου και κυρίως η ανάδειξη του καταλληλότερου ασφαλιστικού μέτρου, δηλαδή η σύγκριση των συνθηκών ασφαλείας που παρέχονται από τα δύο μουσεία, το Βρετανικό και το Ακρόπολης.

Το κατάλληλο δικαστήριο για την συγκεκριμένη αίτηση ασφαλιστικών μέτρων είναι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο προβλέπει και αυτή την διαδικασία προσωρινής δικαστικής προστασίας. Σύμφωνα με το άρθρο 39 του Κανονισμού του Δικαστηρίου μπορεί να διαταχθεί ασφαλιστικό μέτρο για την προστασία ανθρώπινων δικαιωμάτων που θίγονται. Αυτό έχει γίνει και στις διακρατικές υποθέσεις ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και έλαβε χώρα πέρυσι τον Δεκέμβριο στην υπόθεση Ουκρανίας εναντίον Ρωσίας. Η διακινδύνευση των γλυπτών θίγει τα ανθρώπινα δικαιώματα πρόσβασης στην πολιτισμική πληροφόρηση, η οποία καλύπτεται από το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπως έχει κριθεί από προηγούμενες υποθέσεις.

Ήμουν ο πληρεξούσιος δικηγόρος του Συλλόγου των Αθηναίων στην προσφυγή εναντίον του Ηνωμένου Βασιλείου για το θέμα της διακράτησης των γλυπτών. Η προσφυγή κηρύχθηκε απαράδεκτη λόγω του ότι θεωρήθηκε ότι ο Σύλλογος δεν έχει έννομο συμφέρον να προσφύγει για το θέμα. Υπονοώντας ότι άλλος θα έπρεπε να είναι ο προσφεύγων: η Ελληνική Δημοκρατία! Το άλλο πρόβλημα που κρίθηκε ότι είχε εκείνη η προσφυγή ήταν ότι η ουσία της διαφοράς σχετιζόταν με γεγονότα που έλαβαν χώρα 150 χρόνια πριν την θέσπιση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης. Τώρα, όμως, η ουσία της διαφοράς των ασφαλιστικών μέτρων έχει να κάνει με την προστασία των γλυπτών που κινδυνεύουν από σημερινές συνθήκες του Βρετανικού Μουσείου. Επομένως, η Ελληνική Δημοκρατία μπορεί να σοβαρές αξιώσεις να προχωρήσει στο πρώτο δικαστικό βήμα για την προστασία και για την ίδια την διεκδίκηση των γλυπτών του Παρθενώνα. Είναι ένας αγώνας που πρέπει να δοθεί.

[Δημοσιεύθηκε στην ΑΞΙΑ]

Walking the wrong talk

Sermon for the thirteenth Sunday after Trinity

Every family seems to have a scandal. Somewhere along the line, someone upsets a brother or a sister or a cousin. You may have heard of parents disowning children or children divorcing their parents. We certainly know of many marriages which have ended badly.

Is it ever right for a family to break apart? There are certainly families so dysfunctional that they have to be broken up.

It seems that the Church is just such a dysfunctional family.

[PAUSE]

The Church has been riven with many schisms and factions. Even today, we witness congregations disowning their parent church and realigning themselves with others. Though many would deny it, this is true of all branches of the Church. It has happened in the Orthodox Church which has fractured most recently over the issue of Ukraine; the Anglican Communion is fragmenting along issues which boil down to the authority of Holy Scripture; and Pope Francis has recently said that he doesn’t have a problem with those who threaten to break away from the Church of Rome over issues his pontificate raises.

Surely this isn’t right. Surely there is only One Holy, Catholic and Apostolic Church. How can that break apart?

[PAUSE]

First, we should realise that St Paul witnesses fragmentation in the Church. His letters to the Corinthians and to the Romans demonstrate that he is committed to resolving disputes. However, there are occasions when a split must occur. St Paul writes to St Timothy who is in Ephesus. His main concern about the church in Ephesus is that strange teachings are arising. St Paul tells him, “charge some that they teach no other doctrine, Neither give heed to fables and endless genealogies, which minister questions, rather than godly edifying which is in faith: so do.”

These false teachers are Nicolaitans and Our Lord tells St John in the book of Revelation that the Church in Ephesus has done well to hate their teaching. We still don’t quite know what the Nicolaitans teach but several Church Fathers such as St Hippolytus and St Epiphanius suggest that the Nicolaitans are the followers of a deacon called Nicolas who has fallen into sexual immorality and impurity and changes the teaching of the Church to reflect that.

St Paul is very clear, “If any man teach otherwise, and consent not to wholesome words, even the words of our Lord Jesus Christ, and to the doctrine which is according to godliness; He is proud, knowing nothing, but doting about questions and strifes of words, whereof cometh envy, strife, railings, evil surmisings, Perverse disputings of men of corrupt minds, and destitute of the truth, supposing that gain is godliness: from such withdraw thyself.”

For the health of the Church, the Christian must walk away from anyone who changes the Faith from what Our Lord Jesus Christ teaches us, from what He shows us and from what His disciples bear witness. St Paul tells us that those who change the Faith like to change and quibble about what words mean, and argue about what is really being taught. We have seen this before, because we know that the Devil likes to quote Holy Scripture but in such a way as to make it mean what it does not.

So, we must withdraw from those who change what Our Lord Jesus Christ teaches.

But…

[PAUSE]

There is an important thing here that we must take care. Our Lord Jesus commends us for hating the teaching of the Nicolaitans, but not for hating the Nicolaitans. The one thing that can never change is that all humanity is one family and that we share this humanity with everyone, even evil doers. We have the same humanity as Our Lady, St Peter, St John, St Paul, St Theresa of Calcutta, even the same humanity as Our Lord. But we also have the same humanity as our worst enemy, the greatest schismatics, the Nicolaitans, and dictators such as Stalin, Hitler and Pol Pot. We cannot change that.

Each person is still our neighbour and still worthy of our love because they bear the same humanity as we do, and the teaching of Christ is that we love them. There is a difference between walking away from those who preach a false Gospel and hating them.

[PAUSE]

When we have to walk away, we must do so with tears in our eyes, feeling for the people who have been so deceived and remembering that we ourselves can easily be corrupted if we are not careful. We must pray to God vigorously begging Him to save those who have thing so badly wrong, and begging Him to show us of any false teaching that we might be holding onto. We must keep the door of the Church unlocked and a light burning in the window for those who leave the Church through false teaching so that they can see the way back and find God’s forgiveness and joy at their return.

Επιστολή στον Πρόεδρο της Αρχής Προστασίας Δεδομένων για το μάθημα των θρησκευτικών

Aξιότιμε κ. Πρόεδρε,
Σε σχέση με επιστολή της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων που κυκλοφόρησε στην δημοσιότητα και η οποία επιχειρεί να παρουσιάσει μια παλαιά απόφαση περιφερειακού εφετείου ως δεσμευτικό κανόνα που κατισχύει συνταγματικών διατάξεων, επισημαίνω τα ακόλουθα:

Όπως καλύτερα όλων μας γνωρίζετε, εκ της θητείας Σας στο Συμβούλιο της Επικρατείας, η απόφαση 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου δεν είναι γενικώς και αορίστως «δεσμευτική», όπως ανακριβώς διαβάζουμε, αλλά δεσμεύει τα συγκεκριμένα διάδικα μέρη της εκεί υπόθεσης, δηλαδή αφενός τους αιτούντες, εννέα (9) θεολόγους των Χανίων κι αφετέρου τον προϊστάμενο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων.

Το δεσμευτικό, μεταξύ των διαδίκων, περιεχόμενο της απόφασης αφορά το διατακτικό της. Δηλαδή το γεγονός ότι με την απόφαση αυτή ακυρώθηκε η παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας του Προϊσταμένου, ήτοι η σιωπηρή άρνησή του να απαντήσει σε ένα γραπτό αίτημα. Τίποτε περισσότερο από αυτό: ένας δημόσιος υπάλληλος έπρεπε να απαντήσει και δεν απάντησε. Αυτή είναι η περίφημη δικαστική απόφαση, την οποία αναφέρει και η απόφαση 660/2018 ΟλΣτΕ που απασχόλησε την Αρχή Σας κατά την συνεδρίασή της.

Σε αυτά τα δύο στοιχεία εξαντλείται, λοιπόν, η δεσμευτικότητα της εν λόγω απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Χανίων. Οι αιτιολογικές σκέψεις της, οι οποίες αφορούσαν την κρίση περί του πραγματικού περιστατικού ότι ήταν πολλοί οι μαθητές στα Χανιά συγκεκριμένα που είχαν λάβει απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών, δεν μπορεί παρά να έχουν την σχετική ισχύ ενός νομικού obiter dictum. Και σε κάθε περίπτωση τα obiter dicta, όπως κι ο πρωτοετής φοιτητής της Νομικής μαθαίνει, δεν αναπτύσσουν erga omnes ισχύ.

Η λογική ότι η κατάχρηση ενός δικαιώματος πρέπει να οδηγήσει στην κατάργηση του δικαιώματος ή στον περιορισμό ενός άλλου δικαιώματος, όπως εν προκειμένω της προστασίας δεδομένων, είναι μια λογική ξένη προς τον νομικό μας πολιτισμό.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση,
Βασίλης Σωτηρόπουλος

Υποχρέωση αναγραφής ΑΦΜ σε δικόγραφα

Σε υπόθεση του γραφείου μας, κρίθηκε δικαστικά ότι η μη αναγραφή του Α.Φ.Μ. της εκκαλούσας στο δικόγραφο της έφεσης δεν αποτελεί λόγο απαραδέκτου του δικογράφου, παρά την σχετικη διάταξη του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. 

Συγκεκριμένα, με την απόφαση 4104/2019 το Εφετείο Αθηνών έκρινε ότι έλλειψη του ΑΦΜ από το δικόγραφο "θα μπορούσε απλώς να επιφέρει την ακυρότητα κάποιας διαδικαστικής πράξης που συνδέεται με αυτή την έλλειψη, εφόσον η εναγομένη εξαιρίας της έλλειψης επικαλείται και αποδεικνύει δικονομική βλάβη (κατ' άρθρο 159 αριθ. 3 ΚΠολΔ). [...] Επομένως, πρέπει να γίνει τυπικά δεκτή, δεδομένου του ότι η αναγραφή του ΑΦΜ της εκκαλούσας προκύπτει από το σώμα των εγγράφων προτάσεών της απευθυνόμενων προς το παρόν Δικαστήριο, απορριπτεομένων των αντιθέτων ισχυρισμών της εφεσίβλητης". 

Στην υπόθεση είχαμε υποστηρίξει μεταξύ άλλων και ότι η υποχρέωση αναγραφής του Α.Φ.Μ. στα δικόγραφα αντίκειται σε συνταγματικές διατάξεις, καθώς και σε ενωσιακές διατάξεις για την προστασία προσωπικών δεδομένων, όπως είχε υποστηρίξει και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής στην σχετική Έκθεσή της επί της ψήφισης τότε του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (2015).

Εφαρμογή του GDPR σε σχολικό περιβάλλον

Slave subversion

Sermon for the twelfth Sunday after Trinity

The Church has often been accused of endorsing slavery. You can see why. The Old Testament has passages which permit selling people into slavery. Even St Paul appears to be encouraging slavery when he writes things like “Servants, obey in all things your masters according to the flesh; not with eyeservice, as menpleasers; but in singleness of heart, fearing God.” Further, St Paul sends the runaway slave Onesimus back to his master Philemon and he is proud of it!

[PAUSE]

The issue of slavery is a blight on Western Civilisation and we are still reeling from its effects. Over the centuries, under the pretence of civilisation, human beings have been bought and sold like cattle and treated as less than cattle. Slavery has been presented as acceptable by the ruling elite, even as statements of fashion, and the dreadful reality hidden away until recent times.

[PAUSE]

We know why slavery is appalling: a human being is being robbed of the dignity of being human and treated like a piece of property, no better than a bull, a goat or a sheep.

It has to be said, though, that this is a different form of slavery than that described in the Old Testament. In the Jewish Law, someone in dire financial difficulty could sell themselves or a child to another in order to work off the debt. Yet, let us be clear on this, this form of slavery had rights and was not meant to be permanent. Indeed, in the Old Testament, this form of slave would be better translated as bondsman – someone under a bond of debt.

In other cultures, and most notably, the Roman Empire, the slave was indeed a piece of property of another human being. While a slave could be freed, there was no guarantee of freedom, no guarantee of rights, not even a guarantee of kindness. Roman Law is designed to uphold this view. If a slave runs away to you, then you are legally required to return that slave to his master because he is not you property. If you keep that slave, then you are guilty of theft in the eyes of Roman Law.

[PAUSE]

And this is St Paul’s dilemma. Onesimus has run away from Philemon and found his way to St Paul. Under Roman Law, St Paul must return Onesimus. Does this sound familiar?

We know what the Lord says about the Roman Law: Render to Caesar the things that are Caesar's, and to God the things that are God's. What we see in St Paul’s letter to Philemon is precisely how he does just that.

He creates a bond of brotherhood between Philemon and Onesimus. The Roman Law only has power over a slave for as long as long as there is a distance between master and slave. As soon as the master realises the dignity of the slave; as soon as the master realises his shared humanity with the slave; as soon as the master realises that the slave is his brother to be loved and cherished and adored, then the Roman Law is utterly meaningless. As long as the commandment “Love thy neighbour as thyself” is in effect, any law which relies on one person being of lesser value than another is void.

[PAUSE]

It’s true to say that some parts of the Church have done better than others to stamp out slavery. Horribly, some parts of the Church have done better than others to endorse slavery. The fact is, however, whenever another human being is seen as the property of another, there is a violation of the commandment of God. It needs to be fought.

And yes, there is slavery today.

There is slavery in sweatshops where children are forced to make cut-price clothes for less than the cost of living.

There is slavery in car washes in which people are forced to wash cars by those who exploit their circumstances as asylum seekers or illegal immigrants.

There is slavery in the sex industry in which girls are being sold for their bodies. We don’t need to go further to think about the horrors that await them.

All this slavery can be stopped the moment we realise our duty of love to our neighbour. It means we need to be careful what we buy and where from. We need to be considerate of those who deliver our packages at night. We need to look into the eyes of those who wash our cars. We need to protect our young men and women from those who would seek to use their bodies in a vile and disgusting manner.

But above all, we need to become slaves of love.

[PAUSE]

We are God’s property through our creation and yet God would have us become like Him. His yoke is easy, His burden is light. To be a slave of Christ is to gain the world. To be a slave of Christ is to gain Christ. There are those who work in the darkness who need to hear that!

H απόφαση για την σημαία στις μαθητικές παρελάσεις

Την σημαία στην μαθητική παρέλαση πρέπει να την σηκώνει ο δημοκρατικά εκλεγμένος εκπρόσωπος των μαθητών. 

Αυτή ή αυτός είναι οι μόνοι με νομιμοποίηση να εκπροσωπήσουν την κοινότητα τους. 

Διότι σε συνθήκες ειρήνης και δημοκρατίας η σημαία δεν είναι ούτε βραβείο, ούτε διάκριση, αλλά σύμβολο κοινότητας και ενότητας. 

Τα υπόλοιπα που καθιστούν την σημαία πιστοποίηση βέλτιστης απόδοσης σε τομείς που βαθμολογούνται, ενώ υπάρχουν άλλες τόσες πτυχές προσωπικότητας που δεν κρίνονται στις εξετάσεις, είναι άσχετα με την ικανότητα του να φέρεις την σημαία. 

Και ως άσχετα, είναι προσωπικά δεδομένα που υποβάλλονται σε παράνομη επεξεργασία ενόψει των σκοπών για τους οποίους έχουν συλλεχθεί. 

Συνεπώς και αυτή η απόφαση θα είναι αντίθετη στον Γενικό Κανονισμό Προστασίας Δεδομένων.

Ομιλία στο Μουσείο Ακρόπολης για την διεκδίκηση των Γλυπτών του Παρθενώνα

H λύση για τα γλυπτά του Παρθενώνα

Το 2014 το Υπουργείο Πολιτισμού ζήτησε από την Βρετανική κυβέρνηση και το βρετανικό μουσείο να προσέλθουν στην εξωδικαστική διαδικασία που πρόσφατα τότε είχε θεσπίσει η UNESCO για την επίλυση αμφισβητήσεων σχετικά με πολιτισμικά αγαθά που βρίσκονται εκτός της χώρας δημιουργίας τους. Κυβέρνηση και μουσείο απάντησαν αρνητικά με μια ανακοίνωση που αποτελούσε άρνηση κάθε δικαιώματος της Ελλάδας επί των γλυπτών.

Εναντίον αυτής της άρνησης προσέφυγε δικαστικά ο Σύλλογος των Αθηναίων στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ήμουν ο δικηγόρος του Συλλόγου σε αυτή την προσφυγή, η οποία βασιζόταν στην νομολογιακή αναγνώριση των πολιτισμικών δικαιωμάτων ως στοιχείου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από παλαιότερες αποφάσεις του ΕΔΔΑ. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι η προσφυγή δεν μπορούσε να εξεταστεί στην ουσία της για δυο λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι το Δικαστήριο έκρινε ότι υπέκρυπτε μια πολύ παλαιότερη διαφορά, την αφαίρεση των γλυπτών 150 χρόνια πριν την θέση σε ισχύ της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Υποκειμενική κρίση που, βάσει άλλων αποφάσεων του ίδιου δικαστηρίου είναι μαχητή και αν είχαμε μια κανονική δίκη (όχι μονομερη αρχειοθέτηση) θα μπορούσαμε να την είχαμε αντικρούσει. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι ο Σύλλογος των Αθηναίων δεν είχε έννομο συμφέρον. Υπονοώντας ότι η έχουσα έννομο συμφέρον είναι η Ελληνική Δημοκρατία. Αν αρκούσε ο πρώτος λόγος, δεν θα χρειαζόταν το ΕΔΔΑ να επικαλεστεί και τον δεύτερο λόγο. Ο δεύτερος λοιπόν λόγος αρχειοθέτησης αναγνωρίζει σιωπηρά ότι η Ελλάδα μπορεί να στραφεί εναντίον του Ηνωμένου Βασίλειου με την διαδικασία της διακρατικής προσφυγής. 

Σήμερα, με την ρητή νέα άρνηση του Βρετανικού Κοινοβουλίου έχουμε άλλη μία τέτοια ευκαιρία για δικαστική προσφυγή. Η ΕΣΔΑ δίνει 6μηνη προθεσμία από την τελική κρατική απόφαση που παραβιάζει τα δικαιώματα για προσφυγή στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Επομένως, η Ελληνική Δημοκρατία κέρδισε άλλο ένα 6μηνο για να ασκήσει την διακρατική προσφυγή της, εναντίον του Ηνωμένου Βασίλειου. Υπάρχει λοιπόν μια από εκείνες τις φορές που η Ελλάδα έχει την νομική δυνατότητα να κινήσει την δικαστική διαδικασία για την αναγνώριση της παραβίασης των πολιτιστικών δικαιωμάτων και να δώσει τον σχετικό αγώνα. 

Είναι κατανοητό ότι η απόφαση δεν είναι καθόλου εύκολη. Όμως είναι μια απόφαση που η Ελλάδα δεν μπορεί να αρνείται αιωνίως. Οι διπλωματικές οδοί για το θέμα και η τελετουργική ανακοίνωση του προβλήματος κάθε δυο χρόνια στον ΟΗΕ έχουν δείξει τα όρια τους. Το θέμα πρέπει να τεθεί δικαστικά, με επαγγελματισμό, σοβαρότητα και αίσθηση καθήκοντος. Διαφορετικά θα μεμψιμοιρούμε για πάντα, όχι μόνο ως έθνος αλλά και ως διεθνείς υποστηρικτές του αιτήματος,  ότι δεν γίνεται τίποτε. Ενώ μπορούν να γίνουν πολλά. 

Εργοδοσία και προστασία δεδομένων των εργαζομένων

Για πρώτη φορά ο Έλληνας νομοθέτης παρεμβαίνει στο ειδικό ζήτημα της προστασίας προσωπικών δεδομένων στον εργασιακό τομέα, με τον νέο νόμο που προσαρμόζει την ελληνική νομοθεσία στα νέα ευρωπαϊκα πρότυπα (τον GDPR και την Οδηγία 2016/680). Οι τροποποιήσεις που επήλθαν, κυρίως με το άρθρo 27 του νέου νόμου επιβάλλουν την αναθεώρηση «συμμορφώσεων» που έχουν πραγματοποιηθεί στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, όσον αφορά τα προσωπικά δεδομένα των εργαζομένων. Διότι μέχρι τώρα, οι συμμορφώσεις είχαν λάβει υπόψη μόνο το γενικό πλαίσιο του GDPR, χωρίς να έχουν επέλθει ακόμη οι δεσμευτικές επιλογές του εθνικού δικαίου.

Αρχικά, το άρθρο 27 περιορίζει το εύρος των επεξεργασιών προσωπικών δεδομένων των εργαζομένων που μπορούν να διενεργούν οι εργοδότες. Συγκεκριμένα, αναγνωρίζει ότι νόμιμες είναι μόνο οι επεξεργασίες που είναι αναγκαίες για την σύναψη της σύμβασης εργασίας και την εκτέλεσή της (π.χ. μισθοδοσία, αδειοδοτήσεις κ.τ.λ.), πράγμα που σημαίνει ότι δεν επιτρέπονται πλέον οι επεξεργασίες που βασίζονται σε άλλες νομικές βάσεις, όπως είναι για π.χ. εκείνες που σχετίζονται με ένα «έννομο συμφέρον» του εργοδότη που «υπερέχει προφανώς των δικαιωμάτων» των εργαζομένων, όπως όριζε το άρθρο 5 παρ. 2 (ε) του Ν.2472/1997 (που πλέον καταργήθηκε) καθώς και το νυν άρθρο 6 παρ. 1 (στ) του ΓΚΠΔ. Βάσει του «έννομου συμφέροντος» επιτρέπονταν επεξεργασίες δεδομένων που αφορούσαν την εν μέρει παρακολούθηση και αξιολόγηση των εργαζομένων, πράγμα που τώρα δεν αποτελεί επαρκή νομική βάση. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναπροσαρμοστούν συμβάσεις εργασίες, ώστε να περιλαμβάνουν τυχόν επεξεργασίες δεδομένων που ως τώρα δεν περιλαμβάνονταν ως συμβατικοί όροι, όπως π.χ. η λειτουργία GPS ή άλλων μορφών παρακολούθησης εργαζομένων. Εκτός, βέβαια, από την λειτουργία των καμερών στον χώρο της εργασίας, για την οποία όμως προβλέπεται στην παρ. 7 του άρθρου 27 ότι δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση της απόδοσης του εργαζομένου, παρά μόνο για λόγους προστασίας προσώπων και αγαθών, δηλαδή για λόγους ασφάλειας. 

Η δεύτερη νομική βάση που επιτρέπει, κατ’ εξαίρεση την επεξεργασία δεδομένων των εργαζομένων, είναι η συγκατάθεσή τους. Κανονικά, η συγκατάθεση του εργαζομένου απαγορεύεται να θεωρηθεί νόμιμη βάση επεξεργασίας δεδομένων από τον εργοδότη, λόγω της ανισότητας ισχύος των μερών: ο Γενικός Κανονισμός Προστασίας Δεδομένων επιβάλλει η συγκατάθεση να είναι μια «ελεύθερη» δήλωση βούλησης και η εργασιακή εξάρτηση νοθεύει σοβαρά τον βαθμό αυτής της ελευθερίας. Ωστόσο, ο νέος νόμος επιτρέπει την συγκατάθεση όταν, σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου, η επεξεργασία δεδομένων συνδέεται με ένα πλεονέκτημα υπέρ του εργαζόμενου. Το παράδειγμα που δίνει η αιτιολογική έκθεση είναι η περίπτωση της ομαδικής ασφάλισης υγείας των εργαζομένων που συνάπτονται με ασφαλιστικές εταιρίες: η συγκατάθεση του εργαζομένου προς τον εργοδότη για να δώσει τα στοιχεία στην ασφαλιστική εταιρία, καθώς συνδέεται με πλεονέκτημα υπέρ του εργαζομένου, είναι μια νόμιμη συγκατάθεση. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η συγκατάθεση για την χρήση φωτογραφιών των εργαζομένων σε ένα εσωτερικό δίκτυο (intranet) του οργανισμού ή της επιχείρησης. Ένα τρίτο (αν και οριακά αποδεκτό) παράδειγμα επιτρεπτής συγκατάθεσης είναι η αποδοχή της καταγραφής της κίνησης του εργαζόμενου σε Η/Υ του εργοδότη, όταν πρόκειται για ιδιωτικής φύσεως επικοινωνία.

Στην περίπτωση των ευαίσθητων δεδομένων των εργαζομένων (φυλετική – εθνική καταγωγή, θρησκευτικές – πολιτικές – φιλοσοφικές πεποιθήσεις, δεδομένα υγείας, συνδικαλιστική συμμετοχή, σεξουαλικός προσανατολισμός, ποινικές διώξεις ή καταδίκες) ο νομοθέτης επιτρέπει στους εργοδότες την επεξεργασία και πέραν της σύμβασης εργασίας, αλλά και πέραν της συγκατάθεσης, όταν υπάρχει νομοθετική υποχρέωση ή δικαίωμα για μια τέτοια επεξεργασία (διαβίβαση σε κοινωνικοασφαλιστικούς φορείς ή σε διωκτικές αρχές), εφόσον δεν υπερτερεί το έννομο συμφέρον του εργαζομένου για προστασία των δεδομένων του. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτό το «άνοιγμα» των βάσεων νόμιμης επεξεργασίας για τα ευαίσθητα δεδομένα μπορεί να σημαίνει ταυτόχρονα και «άνοιγμα» για τα «απλά» δεδομένα, κατά την πάγια ερμηνευτική προσέγγιση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων που υποστηρίζει ότι αφού επιτρέπεται το μείζον, επιτρέπεται πολύ περισσότερο και το έλασσον. Μια τέτοια προσέγγιση θα υπονόμευε την αυστηρή απαγόρευση άλλων νομικών βάσεων που καθιερώνει ην πρώτη παράγραφος του άρθρου 27. 

Συνολικά, οι διατάξεις επιβάλλουν επανεκτίμηση των διατυπώσεων των συμβάσεων εργασίας, αλλά και επαναπροσδιορισμό των «Πολιτικών Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων» που έχουν καταρτίσει επιχειρήσεις και οργανισμοί του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις νέες διατάξεις για τους Υπεύθυνους Προστασίας Δεδομένων σε δημόσιους φορείς (άρθρα 6-8 του νέου νόμου) είναι ορατή πλέον η ανάγκη επικαιροποίησης της συμμόρφωσης ή και η εξαρχής οργάνωση προγραμμάτων συμμόρφωσης για οργανισμούς που δεν έχουν ακολουθήσει την σχετική διαδικασία.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΑΞΙΑ

When Gehazi needs a wash

Sermon for the eleventh Sunday after Trinity

What do you think is the most infectious disease in the world?

No disease is pleasant to suffer, but there are some truly terrible candidate out there. Ebola, AIDS, bird flu. Even diseases like measles, mumps and rubella can be more than just a short period of being unwell; they can have lasting effects.

Of course, it is important to get inoculated against these diseases because, if we can stop their spread, they can die out like smallpox and cowpox.

There is, however, a truly horrible infectious disease – one which, if not treated, invariably leads to death.

Eternal death.

It is called Sin.

[PAUSE]

That sounds a bit overdramatic and, to many, laughable. Yet this is probably a fact of the culture in which we live: sin seems harmless. Surely, whatever you do behind closed doors is your own business. As long as you don’t hurt other people, any sins you commit don’t really matter. Sin is passé, old hat, just a way of trying to control people.

How wrong! Every single sin matters. St Paul is clear: the wages of sin is death.

Yes, but who gets to say what sin is? Surely many things which we used to call sinful are okay? Surely sin is an outdated concept?

[PAUSE]

Let us be clear: all sin is a separation of us from God. Every single act of sin drives a wedge between us and the God Who loves us. That’s not His doing, it’s ours. Humanity has contracted this disease from the very first act of disobedience which we see in the Garden of Eden.

We are like Naaman: we have become weakened by the presence of sin in our society. We contract the disease of sin by wilfully separating ourselves from God. It doesn’t matter if we are a great general, or politician, or celebrity, or bishop. We have the capacity to sin and, more often than not, we do sin.

What we see in Naaman is that the cure of this disease is just so easy to do. It doesn’t involve beating yourself up, or whipping yourself with chains, or starving yourself to death. The cure for sin is simply to wash.

[PAUSE]

Our first bath takes place in the font at our Baptism. We are washed from whatever sins we have committed and we are inoculated against the permanent effect of sin. What does this mean?

It means that, if we sin after baptism, there is always a way back, because we are members of the Church from that moment on. Being in the Church means that we have access to God’s grace. When we sin, we turn back to God and we find ourselves clean again through the blood and water that pour forth from His side at His crucifixion.

Just as Naaman’s is restored to that of a child, so are our souls when we confess, repent and receive absolution.

It’s wonderful news! Reconciliation with God is freely available. The trouble is, so is sin!

[PAUSE]

Look how simply Naaman is healed! But look how easily Gehazi falls into sin. And look at how quickly he becomes diseased and unclean.

What we see in Gehazi is just how contagious sin is. Sin moves as rapidly as a tear in a very fine fabric. We think it’s been patched up, but the rip starts again somewhere else. And while Naaman is now cleansed, just a single moment of weakness from as holy a man as Gehazi rips him away from the God he serves.

Is this the end of Gehazi?

[PAUSE]

Grace and Absolution from sin is always freely available. It can be found in the Church and all we need to do is just ask for it sincerely, seeking to make reparation and to rejoin the Body of Christ. It is very likely that we will sin again and again and again, sometimes the same sin more than four-hundred and ninety times. It doesn’t matter. The love of God makes it easy to come back to Him. The hard part is living with the consequences of what we do wrong, and that can sting badly. Even then, by living in faith and willingly receiving the punishment in Time for our sins, we will find ourselves clean and whole for all Eternity in the loving arms of Our Lord Jesus Christ.